De auto bracht me gisteren naar Almere waar ik de eer had op bezoek te gaan bij een paard. De eigenaresse, Brenda, had me een paar maanden geleden benaderd voor een telepathisch consult. Moet ik dit doen of niet doen vroeg ze. Koop ik dit paard of niet? Ik zei, dat komt wel goed. Gelukkig wisten we beiden niet op dat moment dat het ‘goed komen’ wel even zou duren.

Ik liep de wei in om het paard gedag te zeggen en mee te nemen naar de paddock. Ik zei tegen Brenda, laat mij maar gaan, ik kijk even hoe dat gaat. Ik vroeg iedere keer toestemming van het paard om te naderen. Het paard zei iedere keer ja. Nou fijn. Toen ik vlak bij het paard kwam, bleek ja eigenlijk heel erg NEE te betekenen. Paard lief kwam me tegemoet met een open mond en tanden die zeiden, wij willen graag een hapje Roos. Ik ben maar even aan de kant gestapt. Dit is interessant dacht ik bij mezelf. Een vluchtdier dat aanvalt?! Dat heb ik één keer eerder meegemaakt in al die jaren dat ik in de paarden zit. Niet goed niet.

Het was mooi weer en Brenda liet me echt met rust dus ik had alle tijd om dit proces correct te laten verlopen. Richting het paard lopen betekende dat hij direct wegliep of aanviel. Eigenlijk deed hij steeds zijn best om de verbinding te verbreken. En iedere keer liep ik of direct naar hem terug (nadat ik vrijwillig aan de kant was gegaan voor hongerige Roos-tandjes) of liep ik met hem mee als hij weg wilde lopen. Ik stond het paard NIET toe de verbinding met mij te verbreken. Ik zei, ik ben hier en ik ga nergens heen. Voel jij maar wat mijn intentie is. Jij stuurt mij niet weg.

Langzaam kon ik dichterbij komen. Hij durfde op een gegeven moment zelfs het halster aan te raken. En wat me opviel was dat hij heel graag in het halster wilde bijten. Dat kwam mij goed uit. Want vanaf het moment dat ik dat in de gaten had, duwde ik het halster iedere keer naar zijn mond als hij mij op wilde eten. Ik dacht, wil je iets te kauwen? Dat heb ik wel voor je hoor vriend. Iedere keer als hij echt contact maakte dan liep ik bij hem weg. Dan haalde ik de druk van het roofdier eraf voor hem.

Het duurde denk ik een uur of twee voor ik het uber bange paard eindelijk over zijn lijf kon aaien. In de tussentijd had ik 0 pogingen gedaan om het halster om te doen. Ik wilde alleen maar laten zien dat ik A – weigerde de verbinding te verbreken en B – dat ik geen materiaal ging gebruiken voordat hij wist dat ik echt te vertrouwen was. En C – dat ik te vertrouwen was.

Brenda stond inmiddels bij ons. Hij heeft gelukkig al wat meer vertrouwen in haar. Zij kon een halster goed omdoen zonder dat hij heel bang was. Ze had alleen een halster bij zich van één van haar andere paarden en dat was te groot. Dus friemelde we het Parelli halster onder het grote halster door. Daarbij raakten we het oor van het paard aan waar hij heel erg van schrok. Hij wurmde zich uit beiden halsters en liep weer los. Dat was een mooi moment want als ik mijn werk goed gedaan zou hebben zou dit geen slechte gevolgen hoeven hebben. Het vertrouwen zou er in principe nog moeten zijn en dat bleek! Brenda deed opnieuw het halster om en ik friemelde het Parelli halster er onder.

Daarna het paard met heel veel respect en rust meegenomen naar de paddock. Zoals bij zoveel bange en introverte paarden was het paard veel ontspannener toen hij eindelijk leiding had en aan een touwtje zat.

In de paddock heb ik 3 dingen gedaan. 1 – Ik heb de achterhand van het paard verzet door met mijn vingers op zijn bil te duwen en als hij per ongeluk naar voren ging het halstertouw naar me toegetrokken zodat de billen alsnog zouden wijken voor mijn druk. Ik wilde de achterhand verzetten omdat het kruisen van de achterbenen een endorfine reactie oproept waardoor het paard zich prettiger gaat voelen.

2 – Ik zette het paard achteruit als hij met zijn oren in zijn nek in mijn ruimte stond. Zo van, bad attitude = get out of my space. En het derde wat ik deed was op twee meter afstand gaan staan en van hem verwachten dat hij ook op 2 meter van mij bleef staan. Een onzeker paard moet leren op eigen benen te staan. Daar krijgt hij zelfvertrouwen van.

3 – Iedere keer als ik het paard een vraag gesteld had, bleef ik wachten tot hij ging kauwen en likken. Daarmee weet ik dat hij de prikkel van mijn vraag verwerkt heeft.

Het was trouwens leuk de eerste keer dat we stonden te wachten op kauwen en likken zei Brenda tegen mij, ik heb hem nog nooit zien kauwen en likken. Ik zei let maar op, hij gaat straks eerst zijn voeten verplaatsen, dan zakt zijn hoofd en dan gaat hij kauwen en likken. En dat is precies wat er gebeurde. Hij kwam uit zijn mentale gevangenis en kon toen pas zijn voeten verzetten. Toen hij eenmaal kon bewegen kon hij ook in ontspanning zijn hoofd laten zakken en daarna kon hij sein meester geven en gaan kauwen en likken. Toen hij dat eenmaal in de gaten had, ging hij vervolgens na iedere volgende vraag heel snel kauwen en likken. Zo mooi om te zien.

Ik zat op een plankje op de grond met Brenda te praten en had het paard aan de leadrope op 2 meter afstand van me toen het paard begon te geeuwen. Ik zei tegen Brenda, dit is nou echt de jackpot. Dit is echt de ultieme release. Nu laten we hem los. Hij liep rustig richting de kudde (in tegenstelling tot het rennen dat hij anders doen) keek ons nog eens aan en zei toen: nu ga ik. En hij galoppeerde zijn hernieuwde vrijheid tegemoet.

Bedankt vriend, heeeeeeel veeel rust, liefde en vertrouwen gewenst bij je nieuwe lieve mens. Ik kom je snel weer opzoeken om het probleem met je oor te fixen.