Het is zaterdagmiddag 13.16 uur als ik word gebeld door een paardentrainer met de mededeling dat er een paard van een lesklant de trailer niet uit durft. Bij de eerste poging om het paard eruit te krijgen, was het paard omgedraaid in de twee-paardstrailer en was uitgegleden. Om het paard niet met een slechte ervaring in de wei te zetten, hadden ze het paard terug in de trailer gezet om hem vervolgens goed uit de trailer te laten komen. Dat was een goed plan maar het brein van het paard zei: dat doe ik niet nog een keer, ik blijf hier staan.

Och, dat is weer eens wat anders dan er niet in durven denk ik bij mezelf. Ik stel voor om even video te bellen en ik geef wat tips. Bel maar als het gelukt is roep ik overtuiging dat het wel gaat lukken.

Om 14.00 uur belt de eigenaresse van het paard. We krijgen het paard er niet uit zegt ze en we willen het zo graag goed doen. Dat het een goede ervaring wordt voor het paard. Kun je alsjeblieft komen? Het paard staat 82 kilometer bij me vandaan en ik heb om 17.00 uur een afspraak voor een etentje. Dat wordt een interessante middag denk ik bij mezelf en ik spring in mijn auto.

Aangekomen tref ik een vriendelijk en relax paard en eigenaresse. Ik zet met het halstertouw druk op het halster om hem naar achter te vragen waarop hij zegt, ik kom naar voren en ik neem meteen een hapje hooi. Oh oké denk ik, je doet het tegenovergestelde van wat ik vraag en je denkt na. Dus het enige wat ik hoef te bereiken is dat je doet wat ik vraag want de rest zit wel goed. Het paard zat niet echt in de vluchtstand. Zijn brein was nog bereikbaar dus ik had er wel vertrouwen in.

Met constante druk (dus duwen of trekken) ging het niet lukken want het paard deed precies het tegenovergestelde dus moest ik gebruik maken van ritmische druk. Ik slingerde met het uiteinde van het halstertouw richting het hoofd van het paard. Dat vond hij niet zo geslaagd en bewoog zijn hoofd snel achteruit. Bingo dacht ik, nu denk je achteruit. Ik stopte meteen met slingeren en gaf het paard rust. Iedere keer als ik met mijn touwtje slingerde dan dacht het paard achteruit. En iedere keer als het paard achteruit dacht dan stopte ik met slingeren.

We hadden het schot van de trailer schuin gezet zodat het paard meer ruimte had om te bewegen. Dat bleek niet zo’n slim idee want het paard dacht, ik kan de druk van dat slingerende halstertouw ook ontwijken door mijn hoofd te draaien. Nou daar hing ik met mijn 65 kilo aan een paard van 650 kilo, ha ha ha. Weinig succesvol. Snel het schot maar weer in het midden gezet zodat het paard alleen recht achteruit zou kunnen.

Het was al heel snel duidelijk dat het paard zijn achterbenen echt niet durfde te bewegen om over de drempel te stappen en op de klep terecht te komen. Ik dacht, hoe kan ik je nou helpen? Ik vroeg de eigenaresse om het paard even vast te houden en ik liep naar achter om het paard in zijn hakken te knijpen. Paarden vinden het niet fijn om in hun hakken geknepen te worden en tillen dan als reactie hun been op. Dat deed dit paard ook. Mission accomplished dus. Nu wist het paard dat hij zijn achterbenen gewoon op kon tillen.

Terug naar voren en weer slingeren met het halstertouw. Paard ging een millimeter achteruit waarop ik weer stopte met slingeren. Pas als het paard stond te likken en te kauwen dan ging ik weer verder met slingeren. Dat ging hartstikke goed. Iedere keer ging hij een millimetertje naar achteren. Soms bedacht het super lieve en vriendelijke paard dat hij te ver naar achteren was gegaan en kwam weer naar voren. Daar was ik het niet mee eens dus als hij naar voren kwam dan slingerde ik iets harder met zijn halstertouw en bleef ik slingeren tot hij weer terug was op de plek waar hij stond.

Hoewel één millimeter wellicht weinig afstand overbrugt kunnen vele millimeters samen toch een behoorlijke afstand maken. Uiteindelijk had het paard genoeg vertrouwen in zijn achterbenen dat hij het laatste stukje van de klep zo afliep. TOPKNOL.

Wat een geweldige ervaring. Het paard leerde hoe druk werkt. Het paard kreeg tijd om na te denken. Het paard leerde dat hij niet doodgaat als hij achteruit de klep op moet lopen. Dat het een klep is en geen afgrond zeg maar. En het paard leerde dat je 2-beners kunt vertrouwen. Dat laatste vind ik nog wel het mooiste denk ik.

Ik stuurde mijn man een foto van de lege trailer om aan te geven dat ik onderweg weg naar huis en om 16:55 uur liep ik tevreden mijn huis in. Precies op tijd om na een geweldige ervaring te gaan genieten van het etentje!

Mission accomplished, BlijPaard en blije Roos.