Eki heeft niet zo veel ervaring met mensen. Opvoeding zoals ik dat ken, Parelli Natural Horsemanship kent hij ook niet. Dat maakt dat ik de situatie wel eens onberekenbaar vind. Terwijl Eki helemaal niet onberekenbaar is! Het totale gebrek aan controle over het paard, maakt soms een angst in mij wakker. Ik ken hem ook nog niet. Ik weet niet hoe hij reageert als ik iets doe. Ik wil Eki steeds weer open tegemoet treden. Soms lukt dat heel goed. Soms lukt me dat niet zo goed.

Ik vind het interessant om te ervaren wat deze situatie met me doet. Steeds weer opnieuw kies ik er voor om te vertrouwen. Niet bang te zijn. Te vertrouwen op mijn ogen en mijn ervaring. Ik kan echt wel inschatten wanneer er iets gaat gebeuren. Ik ben verwend natuurlijk al zoveel jaren met mijn oerbetrouwbare Poca.

Vanavond waren Marco en Sam mee. Eki gooide zijn voeremmer om en ik vroeg Sam of hij de emmer weer overeind wilde zetten. Ik merkte dat ik die vraag echt makkelijk aan Sam durfde te stellen. Sam stond slechts enkele centimeters voor Eki. Ik vertrouwde de situatie echt. Zo fijn. Terwijl ik bezig was Eki zijn achterbenen opnieuw te schrobben, kwam Sam ook even kijken wat ik aan het doen was. Ook dat voelde veilig. Mijn vertrouwen begint te groeien duidelijk. Fijn!

De korstjes en de mok beginnen langzaam van zijn benen af te komen. Ik verwonder me er over dat Eki helemaal niet reageert als ik aan de korstjes pulk. Dat vind ik wel knap. Al moet ik zeggen dat ik dat aan het doen ben terwijl hij met zijn neus in zijn voeremmer staat. Wellicht helpt dat.

Vandaag overlegd over Eki zijn verhuisdatum. Nu hij zo goed gaat, hoeft hij ook niet meer zo lang daar te blijven waar hij is. Kan hij naar huis komen. Dat scheelt me bakken reistijd. Zeker als Marco weer aan het werk gaat en ik voor Sam moet zorgen, is het fijner als Eki en Poca op dezelfde plek staan.