Vandaag is het gelukt om beide voetjes op te tillen. Dat was nog nooit gelukt! 1 hoefje kon ik zelfs uitkrabben. Daarna dacht ik, dat doe ik bij de andere hoef ook nog even. Ja mooi niet dus! Verkeerd gedacht en dus ook geen goed antwoord. Ik bleef maar proberen zijn hoefje op te tillen. Zijn ogen draaiden op zwart en hij zou me nog bijten ook. Dat deed hij niet hoor maar dat was wat hij het liefste wilde. Dus fantastisch dat de hoefjes omhoog kwamen en veel te veel gevraagd door mij. Althans dat denk ik. Morgen til ik de hoefjes weer op en dan gaan we zien hoe het gaat. Of ik laat het twee dagen zitten en kijk dan weer. Geen idee. Ik voel morgen wel wat wijs is om te doen.

Ik merk dat mijn onderbewustzijn er helemaal van uit gaat dat alles wel kan. Dat ben ik namelijk al jaren gewend. Wat ik ook aan Poca vraag, antwoord krijg ik toch wel. Nu is dat hele andere koek. Op de terugweg dacht ik, ik moet veel meer pauze nemen en dan goed voelen wat wijs is om te doen. Niet maar gewoon doorgaan zoals ik gewend (verwend) ben maar stoppen en VOELEN. Of zelf vragen stellen aan Eki. Hoe wil je het vriend? Morgen uit proberen.