Ik was alleen naar Eki vanavond. Dat was wel fijn. Even saampjes. Bij aankomst op stal stond er een stevige wind. De andere paarden in de wei waren onrustig en de paarden op stal stonden ook een feestje te bouwen. Aangezien Eki’s benen al bijna helemaal goed zijn, bedacht ik al snel dat ik geen benen ging wassen vandaag. Alleen een beetje voeren en poetsen.

Wat was het fijn bij hem. Terwijl hij stond te eten ging ik hem poetsen. En aangezien hij een beetje afgeleid werd door zijn eten, probeerde ik ook zijn beentjes op te tillen. Dat gaat al een stuk beter dan vorige week. Hij krijgt nu al een hoef van de grond zonder om te vallen. De hoef komt niet verder dan 1 centimeter van de grond hoor maar beter iets dan niets! Ik kan niet wachten tot Ellemieke Fransen (mijn super hoefsmid) zijn hoefjes kan onderhouden. Daar zal hij erg van opknappen. Eerst maar eens verder oefenen met überhaupt de hoefjes op te tillen.

Gezien de wind bedacht ik dat een rondje lopen ook geen intelligente move was dus ging ik een beetje aaien, krabben en knuffelen. Ik voelde me nog nooit zo dichtbij hem als vanavond. Hij voelt echt als een VRIEND. Ik ben er zelf van ondersteboven. Poca heeft mijn hele hart maar kennelijk kunnen twee paarden mijn hele hart hebben.