Vandaag liep ik met Eki een rondje door zijn wei. Het was de eerste keer dat ik dat van hem vroeg. Als ik stopte, wilde ik dat hij ook zou stoppen. Liep hij toch door dan moest hij van mij achteruit. De coördinatie van zijn achterbenen is nog niet optimaal. Als een paard goed achterwaarts gaat dan is de beenzetting diagonaal. Het linkervoorbeen en het rechterachterbeen moeten gelijktijdig achteruit gaan.

Eki doet dat niet uit zichzelf. Nadat ik hem een paar keer achterwaarts gevraagd had, ging hij tot mijn vreugde 2 passen diagonaal achteruit. Tijd om te stoppen dus! Eki pakte daarna het halstertouw met zijn tanden en beet er gefrustreerd in. Hij bijt niet in mij als hij ergens mee zit maar in het halstertouw. Dat vind ik erg prettig. Toch vroeg ik me direct af wat hem nou zo gefrustreerd kon hebben.

Ik realiseerde me dat ik bij een paard kijk naar zijn potentieel en niet naar zijn beperking. Zo heb ik het mijn hele leven ook met Poca gedaan. Eerst vragen, er altijd van uitgaan dat ze wel kan wat ik vraag en daarna mijn vraag bijstellen naar de op dat moment geldende mogelijkheden. Ik ging er simpelweg van uit dat hij kon doen wat ik vroeg. Vroeg ik teveel van Eki? Deed het hem pijn? Baalt hij van zijn lijf? Ik weet het niet. Morgen ga ik het weer vragen. Een beetje langzamer. Kijken wat hij dan doet.